bu sabah geç kaldığım için okula gidemedim. üzülüyorum çünkü dilara'ya ulaştırmam gereken şeyler vardı fakat yine ne kadar sorumsuz bir insan olduğumu kanıtlayarak uyuyakaldım. biri beni tokatlasın. bugün yiğit beni aradığında "okula geç kaldım ben yine diye" ağladım. bana "insanları zihninde affetmeyi çok seviyorsun. insanları affetmeye çalışma. insanları affetme. bırak her şey olduğu gibi kalsın." dedi. "iyi de insanları affedemeyeceksem kendimi öldürmem gerekiyor" demek istedim. diyemedim. "haklısın" dedim. belki de üç yıl evvel ölmeliydim. sanırım ölmeye bile geç kalmışım.
