20150518

bu bloga otuz beş bin yıldır bi şey yazmadığımı farkettim. ve bunu farketmem tabii ki on sayfalık bir paperı yazarken oldu. birinci sayfa ilk paragraf. bence baya iyi. yarına teslim. bi arkadaşımın pasladığı, sovyetlerin dağılmasıyla ilgili argumentative bi şeyler yazıyorum. ödev benim değil. çünkü parasızım. çünkü kodumun yerinde her şey ateş pahası. ailemden artık para istemeye utanıyorum. kendi tezime gelince. yazmadım. yazamadım. olmadı. okul böylece uzadı.  paperdan aldığım parayla iki anneler günü hediyesi, bir doğum günü hediyesi, istanbula gidiş bileti (otobüs çünkü kodumun uçak firmaları seçim haftası biletlerinin fiyatlarını bir güzel arttırmış) alacağım ve mek danıs yiyeceğim. düşününce sovyetlerin dağılımı üzerine bi şey yazmak, bundan para almak ve bu aldığım parayla bile mükemmel kapitalist hayaller kurmak çok kötü be. yirmi beş yaşıma geldiğimde iki diploma sahibi olup dört dil bilme hayallerime buradan selam çakıyorum. çünkü kodumun dünyasında her şey para. donanım ve eğitim sahibi olmak bile para. pere. pere. pere. fakirim. ama mutluyum lan. yanımdaki ve etrafımdaki insanları çok seviyorum. ve son olarak, god bless america.