geçenlerde demet'le sadece iki derse girdikten sonra "başlarım lan okuluna" deyip çıktık. uzun süredir gidelim gidelim dediğimiz sahafları dolaştık nihayet.dükkanlardan birinde yaşlı bir adamla sohbet ettik baya. sorduğum kitabın ilk basımını okumuş 60larda, biraz anlattı. "bulman çok zor artık onu, bulamazsın" dedi. sonra biz dükkanı karıştırırken birkaç dize falan okudu bize. "çay içer misiniz" diye sordu ama niyeyse adamı çok sevmiş olmamıza rağmen teşekkür edip reddettik. dükkandan çıkınca neden reddettik ki diye düşündüm kendi kendime. neden oturmadık? neden kendimiz dışındaki her insanı kötü belliyor zihnimiz?
