mezzanine

bir an için "hayatımda kalmasına izin versem ne olurdu sanki" diyorsunuz. bundan bir an sonra ise onun sizsiz mutlu oluşunu, haydi sizi geçin, sizden başka biri ile mutlu oluşunu hatırlıyorsunuz. sizi aslında hayatında tutma sebebinin birlikte mutlu olmak, birlikte üzülmek değil de kendi mutluluğunu, kendi hüznünü paylaşmak olduğunu anladığınızda ise donup kalıyorsunuz. bunun ardından tam iyiyim galiba artık dediğiniz anda gelip size gülümseyip gidişine de öylece bakıyorsunuz. olan biten her şeye öylece bakıyorsunuz. bütün hissettiklerinize rağmen olan biten her şeyi üçüncü bir şahısmış gibi uzaktan izliyorsunuz ve ağlamaktan başka hiçbir şey yapamıyorsunuz. sonra da yine dönüp kendinize kızıyor, yaşanmış ve yaşanan onca acı, felaket, dert varken "ben nasıl bunun için üzülüyorum hala" diyorsunuz. utanıyorsunuz ama ağlamaya da devam ediyorsunuz.